អត្ថន័យ របស់ ពិធីហៅព្រលឹង ក្នុង សង្គមខ្មែរ
----------------------------------------------------------
បើពិនិត្យមើលបរិបទទូទៅនៃទំនៀមទម្លាប់ យើងឃើញថា ពិធីនេះគឺជាប្រពៃណីអាយរបស់អម្បូរមន-ខ្មែរ ដែលជារដ្ឋវាសីពោលគឺ ពុំមែនជាមរតកអរូបីមកពីឥណ្ឌាឡើយ។ មានន័យថា ជំនឿនេះ គឺជាផ្នែកមួយយ៉ាងសំខាន់នៃទស្សនវិជ្ជារបស់សហគមន៍ខ្មែរដើម និងមនុស្សខ្មែរ ឥណ្ឌានិយម ដែលផ្តើមចេញពីជំនឿលើភាពផ្ទុយគ្នា ឬភាពជាគូបដិបក្ខនៃបាតុភូតធម្មជាតិ ដែលគ្រប់គ្រងលោកយើងនេះ ដូចជាធាតុក្តៅ-ត្រជាក់, ទឹក-ភ្លើង, ល្អ-អាក្រក់, ព្រៃ-ស្រុក, ស្លាប់-រស់, ភ្លឺ-ងងឹត ហើយមួយវិញទៀតសោត ទស្សនៈវិទ្យានេះ ក៏មានលក្ខណៈជាសកលផងដែរ។
សូមបញ្ជាក់ថា ខ្មែរបុរាណជឿថា ចំនួនព្រលឹងដែលសណ្ឋិតក្នុងខ្លួនប្រាណមនុស្សម្នាក់ៗ មានទាំងអស់ទៅដល់១៩ ហើយកាលើមួយភាគធំនៃធាតុដ៏សំខាន់នេះ ដែលទ្រទង់ជីវិតកុំឲ្យរលត់សាបសូន្យនោះ ត្រូវបានបាត់បង់កាលណា កាលនោះនឹងធ្លាក់ខ្លួនឈឺជាបន្តបន្ទាប់។ ម្ល៉ោះហើយ គេត្រូវទៅរកគ្រូអាចារ្យ ប្រារព្ធពិធីហៅព្រលឹងទាំងនោះឲ្យត្រឡប់មកសណ្ឋិតក្នុងខ្លួនវិញ។ បើពុំដូច្នោះទេ ព្រលឹងទាំងនោះនឹងមិនត្រឡប់មកវិញឡើយ ហើយអ្នកមានជម្ងឺអាចទទួលមរណកាលដោយយថាហេតុ។
ក្បួន ឬ តម្រា ហៅព្រលឹងនាគ ដើមស.វទី២០ (ឯកសារម.ត)
លោកគ្រូ ឬអាចារ្យដែលប្រារព្ធពិធីនេះ ត្រូវចេះចាំអត្ថបទហៅព្រលឹងយ៉ាងស្ទាត់ ហើយគាត់អមដោយ
អ្នកជំនួយការម្នាក់ដែលជាអ្នករៀបចំគ្រឿងបណ្តាការ ដូចជាបាយសី១៩ជាន់ (ដែលតំណាងឲ្យព្រលឹងទាំង ១៩) ចេក អំពៅខ្មៅ ចានបាយព្រលឹង៘
អ្នកជំនួយការម្នាក់ដែលជាអ្នករៀបចំគ្រឿងបណ្តាការ ដូចជាបាយសី១៩ជាន់ (ដែលតំណាងឲ្យព្រលឹងទាំង ១៩) ចេក អំពៅខ្មៅ ចានបាយព្រលឹង៘
សូមជម្រាបបន្ថែមថា ពិធីហៅព្រលឹងអាចប្រារព្ធឡើយដោយមានរយៈពេលពីមួយថ្ងៃទៅ៣ថ្ងៃ ហើយជួនកាលគ្រូអាចារ្យត្រូវសូត្រពាក្យហៅព្រលឹងជាច្រើនដងផងដែរ។ អ្វីដែលគួរកត់សម្គាល់គឺថា ក្នុងពេលសូត្រក្បួនហៅព្រលឹង លោកគ្រូយកអំបោះមកចងដៃអ្នកជម្ងឺ ហាក់បីដូចជាអំពាវនាវកុំឲ្យព្រលឹងដែលទើបតែត្រឡប់មកវិញ ក្រោយពីបានរត់ខ្ចាត់ខ្ចាយកុំឲ្យបាត់បង់តទៅទៀត។
គួរបញ្ជាក់ផងដែរថា នៅខេត្តសុរិន្ទ្រ បុរីរម្យ ក្បួនហៅព្រលឹងជាភាសាខ្មែរខាងលើនេះ សម្រាប់ប្រារព្ធនៅពេលដែលមានមនុស្សធ្លាក់ខ្លួនឈឺ ត្រូវបានកត់ត្រាជាលាយលក្ខណ៍អក្សរជាក្រាំងសស្ត្រាស្លឹករឹត ឬសៀវភៅនៅឡើយ ព្រោះថាជាពាក្យដែលគេសូត្រផ្ទេរពីមាត់មួយទៅមាត់មួយ ពីជំនាន់មួយទៅជំនាន់មួយទៀត ដោយមិនដាច់។ រីឯប្រទេសកម្ពុជាវិញ ច្បាប់សំណេរដៃទាំងនោះភាគច្រើនត្រូវបានគេយកទៅបោះពុម្ពជាសៀវភៅ។
ជាមួយគ្នានោះ យើងត្រូវកត់ត្រាបន្ថែមទៀតថា ដោយសារតែពិធីនេះ ពុំមានវត្តមានក្នុងមហាជាតក ឬជាតកព្រះវេស្សន្តរ ដែលច្បាប់ដើមសរសេរជាភាសាបាលី តែមានក្នុងច្បាប់សម្រាយជាភាសាខ្មែរ យើងអាចសន្និដ្ឋានបានយ៉ាងត្រឹមត្រូវថា ទំនៀមទម្លាប់ខាងលើនេះមិនមែនមកពីប្រទេសឥណ្ឌា ឬក្លិង្គនោះទេ។ ការលើកឡើងបែបនេះ សមហេតុផផលណាស់ ព្រោះថា បងប្អូនខ្មែរលើក៏មានជំនឿបែបខ្មែរដូច្នេះដែរ ដូចពិធីហៅព្រលឹងស្រូវក្នុងពេលដែលត្រូវចាប់ផ្តើមទុំ ឬផើម។
សូមរំឮកឡើងថា ក្នុងរឿងមហាវេស្សន្តរ ឬមហាជាតក ដែលជាសមិទ្ធផលផ្នែកអក្សរសិល្ប៍ខ្មែរដ៏ល្បីល្បាញ ពិធីហៅព្រលឹងត្រូវបានប្រារព្ធឡើងដោយព្រះបាទស្រីសញ្ជ័យព្រះបិតារបស់ព្រះវេស្សន្តរ នៅពេលដែលជាលី និងក្រឹស្នាបានត្រឡប់មកនគរវិញ។
ទាក់ទងនឹងអត្ថន័យស៊ីជម្រៅ យើងអាចបញ្ជាក់បន្ថែមថា ដូចពោលខាងលើ ពិធីហៅព្រលឹងគឺជាបុណ្យឆ្លងមួយយ៉ាងសំខាន់ពីស្ថានភាពអវិជ្ជមាន (ដូចជាភាពល្ងង់ខ្លៅ, ឈឺ, ព្រៃផ្សៃយង់ខ្នង, ក្នុងព្រៃស្មសាន, ស្លាប់រស់ឡើងវិញ) ទៅជាវិជ្ជមាន (ចេះដឹង, សុខសប្បាយ, ស៊ីវិល័យ) ពីអាក្រក់ទៅជាល្អប្រសើរដូចប្រក្រតី៘
កុំភ្លេចថា ការបែងចែកលោកយើងនេះទៅជាភាពបដិបក្ខទ្វេគី គឺជាទស្សនវិទ្យាដែលមាលក្ខណៈជាសកល។ ម្ល៉ោះហើយ នៅពេលដែលសង្គមមានការដាច់តំណឡើងវិញ។ ចំពោះការដាក់ដំណនេះ ជាទូទៅ គេជឿថា គឺបណ្តាលមកពីខ្មោច បិសាច ធ្មប់ អាប ខ្មោច មេបា ដូនតា នោះដែលជាអ្នកឃុំចាប់ព្រលឹងទាំងនោះ គេត្រូវប្រារព្ធពិធី ដើម្បីស្តារ ឬផ្សាភ្ជាប់តំណឡើងវិញ តាមរយៈខ្មែរអំបោះ។
បើនិយាយម្យ៉ាងទៀត តាមរយៈពិធីកម្មនេះព្រលឹងដែលបាត់បង់ទៅហើយនោះ នឹងត្រូវវិលត្រឡប់មកប្រភពធាតុដើមវិញ ជាហេតុញ៉ាំងឲ្យមានស្ថានភាពថ្មីមួយដែលប្រកបដោយតុល្យភាពដូចប្រក្រតី៕ (ម.ត្រាណេ)
No comments:
Post a Comment